Piet: “Mijn levensverhaal leest als een film: ik kom uit een gegoede familie, heb hogere studies gedaan in Antwerpen en Gent en had op mijn 22ste een bloeiende zaak als juwelier en optieker. De wereld lag open, alleen kwam ik de foute vrienden tegen. Eén van hen was dokter, de andere advocaat, nog eentje was veearts en we hadden allemaal te veel geld. Iedere dag gingen we op stap, maar dat mooie liedje bleef niet duren. Iemand werd depressief, iemand werd gek in zijn hoofd, iemand heeft zich opgehangen. Ik ben de enige met wie het positief is afgelopen. Maar de weg daarnaartoe was lang en zonder hulp had ik het nooit gered.”

 

Piet: “Ik ben alles kwijt geraakt door mijn alcoholmisbruik. Ik was getrouwd, had kinderen en ik was extreem jaloers en agressief. Omdat ik juwelier was, had ik een wapen. Op een gegeven dag bracht ik mijn vrouw in gevaar en werd ik aangeklaagd. Omdat ik een zaak en een gezin had, verwachtte niemand dat ik zou vluchten, maar ik deed het toch. In Frankrijk verbleef ik negen jaar als bedelaar tot ik besloot om terug te keren naar België en mezelf in te leveren. Zo heb ik toch mijn gevangenisstraf van twee jaar uitgezeten.”

 

Piet: “Ondertussen ben ik twaalf jaar gestopt met drinken. Dat was niet makkelijk, geen enkele afkickkuur hielp. Mijn redding was een langdurig verblijf op een internaat in Wallonië, waar ik een nieuwe mens ben geworden. Dankzij de sociale hulp die ik kreeg van psychiaters en sociaal werkers ben ik nu de mens geworden die ik wilde zijn: iemand die geeft in plaats van moet nemen.”

 

Piet: “Elke woensdagnamiddag rijd ik met mijn fietskar van UCLL naar een park in Leuven waar ik samen met daklozen kunstwerken maak. Vorig jaar versierden we kaarsen die we verkochten op de kerstmarkt, dit jaar maken we beelden van klei die we geven aan voorbijgangers. Je kan niet geloven hoe goed het voelt voor een dakloze om iets te kunnen geven aan iemand in plaats van steeds iets te moeten vragen. Dat is de omgekeerde wereld. Het doet hen zoveel deugd. Wekelijks vergezellen studenten van de opleiding Sociaal Werk me naar het park. Ik leer hen dat de daklozen geen nummers zijn maar mensen, ik leer hen het echte leven wat ze niet gaan terugvinden in hun boeken op school (lacht). Het belangrijkste is om te praten met de mensen, er rechtstreeks contact mee te hebben. In Charleroi, de armste stad van België, staan ze al erg ver met hun hulpverlening: er zijn 20 straathoekwerkers. Ze lopen twee keer per week rond met verplegers en een psycholoog. Er is dag- én nachtopvang en alle sociale diensten werken er samen. Een paar keer per jaar neem ik studenten mee naar Charleroi. Je hoeft niet naar het buitenland te gaan om een andere situatie te zien.”

 

Piet: “Het zijn de sociale werkers die me echt geholpen hebben in mijn leven, het zijn die mensen in wie ik vertrouwen heb, die me steunen en hulp bieden. De sleutel als dakloze is dat je de hulp moet leren aanvaarden. Ondertussen proberen we in Leuven om een syndicaat op te richten voor ervaringsdeskundigen in armoede. Ze hebben ook recht op een deftig loon.
Ik ben gelukkig dat ik iets kan terugdoen voor de maatschappij die mij ook heeft geholpen, daarom werk ik zo graag in de Sociale School . Ik kan niet iedereen helpen, maar als ik 1 of 2 mensen per jaar kan redden, ben ik al heel tevreden.”